|015| Dziewczyny w nowych domach; Gdzie był Texas?; Wars, Sawa, Blant, Anyżek i Lukrecja

Freja dość szybko znalazła nowy domek. Zamieszkała w Sopocie z młodymi ludźmi. Ma drugiego kota w domu i jest szczęśliwa :)
Molly trochę dłużej u nas posiedziała. Najpierw ruja, później sterylka więc trzeba było ją trzymać z dala od pana Texasa który lubił się bawić w zapasy (przy szwach zła wizja ...) lub wchodzić na Nią, aż biedna uciekała od niego i się darła.. Chłopak nie chciał przyjąć do wiadomości odmowy ;)
Dlatego zamieszkała pokój dalej, u mojej współlokatorki. Z czasem zaczęła dawać się głaskać, spać w łóżku. Teraz mieszka z rodzinką z małym pieskiem i powoli zaczyna im ufać.

Na początku kwietnia również powiększyła nam się rodzinka. Do mnie i Texasa dołączył pies. Wyczekiwany przez lata. Z łatką psa nienawidzącego kotów. Ale jak wiadomo kot na dworzu to nie to samo co kot pod jednym dachem, więc przy szkoleniowcu i kocie lubiącym inne psy sprawdziliśmy jej reakcję. Jedynie czekała, aż kot zacznie uciekać. W domu ciągle łaziła za Texasem. Czekała, aż zacznie uciekać, tak jak była do tego przyzwyczajona i się nie doczekała :D Parę razy dostała po pysku za niezbyt subtelne próby obwąchiwania. Z czasem zaczęli spać blisko siebie, na powitanie kot ocierał się o psa, zaczęli się zaczepiać w dość przyjazny sposób. Po dwóch tygodniach już mogłam zostawiać ich samych w mieszkaniu, w jednym pokoju, bez obaw, że coś się stanie.

 

I najgorsze co mnie spotkało w życiu wydarzyło się na początku maja. Texas zaginął... Moje małe oczko w głowie, moja miłość... Szykowałam obiad w kuchni, a Texas kręcił się po przedpokoju. Mój współlokator tymczasem wyszedł i widziałam, że Młody kręcił się przy jego pokoju, a później wszedł do mojego. Gotowałam dalej. Współlokator wrócił, pokręcił się po swoim pokoju i znowu wyszedł. Starczyło niecałe 10 minut żebym zorientowała się że coś jest nie tak... Pan Texas zniknął. Jedyna osoba która go widziała to sąsiadka piętro niżej w momencie jak Młody biegł w dół schodów. I tu ślad się urwał. Nie wiadomo kto go wypuścił z klatki. Przez 3 miesiące ciągle zastanawiałam się gdzie jest, czy jest cały, czy w ogóle jest na dworze czy ktoś go przygarnął. Nie było wiadomo nic. Przez 3 miesiące NIKT go nie widział. Podkreślam- nikt. Schroniska, lecznice, fundacje obdzwonione, wszyscy karmiciele wokół poinformowani, dzielnica oplakatowana, w obieg Internetowy ogłoszenia też poszły. Zarząd dróg i zieleni miejskiej również nie sprzątał w okolicy żadnego kota...Telefony oczywiście były, ale po sprawdzeniu to nigdy nie był on. Chodziłam po nocach i wołałam. Poznałam już każdego kota w okolicy...Czułam się jakbym straciła serce...
  Aż nagle zadzwonił telefon z centrum Gdyni- do mamy dzwoniącej przybłąkał się srebrny kot. Według opisu ,,Trochę kuleje, ma dziwne pręgi i jest szary, nie bury". Miałam końcową zmianę w pracy, więc poprosiłam o zdjęcie. Kot nie podchodził do nikogo, więc ciężko było je zrobić. Zadzwoniłam następnego dnia i umówiłam się z mamą dzwoniącej w porze karmienia. Wyobraźcie sobie ten moment, kiedy przychodzę pod klatkę i zza muru wychodzi on... Podchodził, dawał się dotknąć, ale z rezerwą. W końcu stanął w drzwiach klatki schodowej, ruszyłam w jego stronę, więc wleciał do środka. Przerażony wbiegł na schody. Tam starczyło położenie transportera i odsunięcie się na bok. Sam wszedł i wróciliśmy do domu.
Jak on się znalazł w centrum Gdyni- nie wie nikt. Musiałby przejść, przez jedną z najruchliwszych  ulic w mieście i kierować się w jeszcze większy hałas. To jest niemożliwe. Prawdopodobne jest, że od razu po zaginięciu wlazł pod samochód i tak się przejechał. Przez 3 miesiące żył pod blokiem, spał w piwnicy, jadł różną karmę i przeżył ;)
U weterynarza okazało się, że kot nie załapał żadnego kociego wirusa (testy Fiv/Felv ujemne), żadnej pchełki, grzyba, nic... W domu zachowuje się tak, jakby to się nigdy nie wydarzyło... Przez jakieś 1,5 tygodnia jedynie wchodził do szafy, żeby tak poleżeć.

 

Po 3 tygodniach bez kota w mieszkaniu wzięłam ze schroniska małe antydepresanty. Nazywały się Wars i Sawa. 6-tygodniowe rodzeństwo.Przyjechały do mnie z kocim katarem, który dość szybko pokonały. Niecałe 2 tygodnie i maluszki rozjechały się po Trójmieście. Były bardzo towarzyskie, dość szybko oswoiły się z psem, od którego później nie chciały się odczepić... Psi ogon był ciekawy, psie łapy były ciekawe, a wtulenie się w psa niezwykle przyjemne. Tak jak Texas pomagał mi w oswajaniu kociaków gdy z nami był, tak wtedy Luna pomagała mi w zajmowaniu się nimi.

Wars

Sawa

 

W tym samym czasie trafił też do mnie 5 miesięczny kociak wyciągnięty z nie za ciekawej rodzinki. Kot gryzł smoczki dziecka, wszędzie było go pełno i najmłodsze dziecko trafiało co chwilę do szpitala z mocną alergią. Nie chciałam, żeby trafił do schroniska więc zabrałam go do siebie. Spędził u mnie pół dnia. Wieczorem już pojechał do nowego domku, niedaleko mojego mieszkania :) Dał się poznać jako kot niesamowicie spragniony kontaktu. Był odważny, lubił psy, chodził za mną krok w krok. Ale ze względu na brak badań, nie poznał ani Warsa, ani Sawy.

Tydzień po adopcji rodzeństwa trafiły do mnie kolejne maluchy. Dwa małe pingwinki: Lukrecja i Anyżek. Małe dzikuski :) Po miesiącu u mnie rozjechały się do nowych domów. Anyżek do końcu trzymał rezerwę, natomiast Lukrecja całą sobą się nastawiała do głaskania :)

 Anyżek (po prawej) i Lukrecja

 

Lukrecja 

W tym momencie wyjechaliśmy w trójkę na wakacje. Najpierw Mazury, później jedziemy na trochę na zachodnie pomorze by w końcu pojechać do Warszawy na parę dni, a stamtąd wylatujemy do Grecji gdzie spędzimy kolejne parę miesięcy. Trwaj przygodo :D

Ze względu na długi wyjazd zawieszam swój dom tymczasowy do marca.